Mijn aanbod voor jou
Boek.
Toen ik ‘boek’ las, begon mijn echte reis naar zelfontwikkeling.
Ik was zó toe aan een stevige fundering, want die van mij was op dat moment volledig weg.
Ik balanceerde op losse schroeven, en dat maakte me dagelijks onzeker, angstig en uitgeput.
Ik zat midden in een donkere fase van mijn relatie.
Alles buiten mij voelde onveilig, maar juist daardoor werd ik gedwongen naar binnen te keren.
Dat boek, en de inzichten die ik eruit haalde, brachten me terug bij mezelf.
Voor het eerst leerde ik op een gezonde manier van mezelf houden.
Zonder egoïsme, maar vanuit zelfrespect.
Ik leerde mezelf weer kennen, niet wie ik dacht te moeten zijn, maar wie ik écht ben.
Mijn eerste vlucht alleen.
Wat voor sommigen de normaalste zaak van de wereld is, voelde voor mij als een bijna onmogelijke stap.
Alsof ik een keuze maakte die alles zou veranderen.
Voor het eerst in mijn leven stapte ik alleen in een vliegtuig op weg naar het buitenland. Naar Bodrum, Turkije.
Oorspronkelijk zou ik deze reis samen maken, maar door omstandigheden vertrok ik toch alleen.
Iets waarvan ik altijd had gedroomd, maar nooit echt geloofde dat ik het zou durven.
Na 13 jaar vliegangst en een handvol gezamenlijke reizen, zat ik daar. Alleen. In dat vliegtuig.
Het was spannend. Intens. Maar ook: bevrijdend.
Ik deed dit. Helemaal zelf.
En het maakte me sterker. Vrijer.
Het bracht me dichter bij iets wat ik jarenlang buiten mezelf zocht: onafhankelijkheid.
Ontmoeting met een vogelspin.
Wat in hemelsnaam dacht ik hier…
Spinnen.
Een van mijn grootste angsten.
Ik zat midden in het boek Choosing Me toen ik ineens een ingeving kreeg:
Waarom blijf ik in mijn veilige cirkeltje?
Waarom ga ik mijn grenzen niet opzoeken, mijn angsten onder ogen zien?
Twee dagen eerder had ik nog iets overwonnen waarvan ik dacht dat het me nooit zou lukken een solovlucht naar het buitenland.
En nu dacht ik: als ik dat kon… wat houdt me dan tegen om verder te gaan?
Dus ik besloot: ik ga mijn allergrootste angst aan.
Spinnen.
Niet zomaar een spin.
Ik zocht bewust een grote, een vogelspin.
Gek genoeg dacht ik: hoe groter, hoe beter. Dan lijkt het tenminste op een dier. Iets tastbaars, minder onvoorspelbaar dan die kleine, razendsnelle engerds.
Via internet kwam ik in contact met iemand die meerdere vogelspinnen had.
En daar zat ik dan, tegenover haar rustig, zachtaardig… maar nog steeds harig en eng.
Want hoe vriendelijk ze ook was, het bleef een spin.
Maar ik deed het.
Ik keek haar aan. Ik voelde de angst. En ik bleef.
Mijn Boudoir shoot.
Een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb gedaan op het gebied van zelfontwikkeling, is zonder twijfel mijn boudoir shoot.
Eigenlijk stond het al op mijn lijstje sinds ik jong was.
Ik heb altijd veel bewondering gehad voor vrouwen die écht durven te zijn. Vrouwen die hun vrouwelijkheid durven te tonen, op zo’n kwetsbare, maar pure manier.
Een boudoir shoot is een chique, elegante lingerie shoot.
Je draagt weinig, soms bijna niets… maar het is allesbehalve plat of overdreven.
Het is stijlvol en krachtig.
Deze shoot stond voor mij bovenaan mijn to-dolijst.
En nu ik het gedaan heb, denk ik: dit gun ik elke vrouw.
Want wat ik zie, is dat zóveel vrouwen onzeker zijn over hun lichaam, over zichzelf.
En juist deze ervaring laat je iets heel bijzonders voelen:
Dat elk lichaam mooi is. Dat jij mooi bent.
Op jouw manier. In jouw vorm.Ik ben trots op het eindresultaat.
Maar misschien nog wel trotser op het feit dát ik het gedaan heb.
Het is een herinnering waar ik met veel plezier aan terugdenk.