En toen was het eindelijk zover: mijn allereerste reis.
Het moment waarvan ik altijd dacht dat het er misschien nooit zou komen.
Ik stond op het punt om het vliegtuig in te stappen. Het begon allemaal met het inpakken van mijn koffer.

Ik wist niet hoeveel ik moest meenemen. Of wat handig zou zijn.
Ik wilde het liefst álles meenemen wat ik bezat. Honderd bikini’s, bergen zomerkleding, make-up, schoenen, alles. Uiteindelijk ging ik op pad met een enorme koffer, een volle reistas en nog een handtas. Eerlijk is eerlijk: inpakken was toen nog niet bepaald mijn sterkste kant. Ik pakte gewoon alles waarvan ik dacht dat ik het misschien nodig zou kunnen hebben. Overdaad aan spullen, maar geen idee hoe ik mezelf moest geruststellen. En dan dat moment: instappen. Zitten. Vastgesnoerd. Klaar om te gaan. De spanning gierde door mijn hele lijf. Ik voelde tranen branden. Mijn ademhaling versnelde. Ik had het gevoel dat ik het letterlijk niet trok. Hyperventilatie, zweethanden, paniek. Allerlei angstige gedachten kwamen in me op. Heb ik alles wel goed geregeld thuis? Heb ik mijn kinderen wel écht gedag gezegd? Wat als dit de laatste keer was dat ze mij hoorden?  Wat als ik iets belangrijks vergeten was te zeggen of te doen? Wat als… dit het was? Ik durfde nauwelijks naar de wc, ik zat aan mijn stoel vastgeplakt. Ik geloof dat de vlucht ongeveer 4,5 tot 5 uur duurde, en al die tijd heb ik in een soort continue stress gezeten. 

Nou, ik had de smaak echt helemaal te pakken. Alsof ik een soort inhaalslag moest maken, omdat ik jarenlang niet had gevlogen. Ineens voelde ik de drang om snel alles te gaan ontdekken waar ik altijd al nieuwsgierig naar was, maar nog nooit geweest. Turkije stond eerlijk gezegd nooit echt heel hoog op mijn lijstje. Het trok me niet meteen. Misschien omdat ik er altijd een beetje het gevoel bij had dat het vol zit met Nederlanders. Van die grote resorts, veel voor weinig, en dan dat typische all-inclusive gevoel waar ik persoonlijk niet zo warm van word. Ik hou meer van dat rauwe, dat authentieke. Van kleine straatjes, lokale mensen, andere culturen waar je niet om de haverklap je eigen taal hoort. En dat idee had ik dus niet bij Turkije.

Maar goed, ergens had ik ook zoiets van: ik wil er in ieder geval één keer geweest zijn. Gewoon, om het zelf te ervaren. Dus, nog geen week nadat ik terugkwam uit Italië, stond ik alweer op het vliegveld. Bestemming: Turkije. En het was uiteindelijk een prima vakantie hoor. We hebben leuke dingen gedaan, een beetje gek gedaan zelfs – verkleedpartijtjes, foto’s maken, lachen. En we zijn ook naar een kasteeltje geweest boven op een berg. Dat soort dingen vind ik dan weer fantastisch. Een beetje geschiedenis opsnuiven, iets cultureels doen, daar geniet ik echt van.

Ik denk dat ik je onvoldoende uit kan leggen hoe speciaal het moment is dat je voor het eerst met je kind gaat vliegen, zeker als je zelf al zo lang niet gevlogen hebt. En mijn kind maakte dit zo ontzettend bewust mee, omdat hij natuurlijk al veertien was. Dus op het moment dat je dat dan samen aangaat, ja, dat was voor mij echt een heel bijzonder gevoel.

Kijk, het is zo dat Jack en ik een ontzettend bijzondere band hebben. Ik heb Jack natuurlijk heel jong gekregen, en we hebben samen zoveel meegemaakt. Zoveel momenten die we één op één hebben doorgemaakt. En het is niet altijd makkelijk geweest. We hebben echt ook wel onze moeilijke periodes gehad. En juist daarom, dat ik dit nu samen met hem kon doen, voelde voor mij als iets heel groots. Zo speciaal. Zo'n ontzettend waardevol moment. Het is bijna niet uit te leggen hoe belangrijk dit was voor mij, maar ook voor hem. Dus ik vond het echt heel erg gaaf.

Ik weet als geen ander hoe het voelt om spanning te hebben voor zoiets als vliegen. En hij was zelf ook zenuwachtig, waarschijnlijk ook door mijn eigen eerdere angsten. Maar hij keek er ook heel erg naar uit. Want hij wist nog helemaal niet hoe het zou zijn in een ander land waar mensen een andere taal spreken, waar je tanden poetst met een flesje water in plaats van met kraanwater, waar het eten anders is, de cultuur anders is, de temperatuur anders is...

Wij gingen pal in de winter, echt in december vlak voor kerst, samen met het vliegtuig naar Fuerteventura. En ja, dat was gewoon zo ontzettend speciaal. Omdat ik dit moment met hem mocht beleven. Echt op vakantie, met mijn kind. Gekke dingen gedaan samen, gezwommen, foto's gemaakt, uit eten geweest... Gewoon echt genoten. 

Wat ik ook mooi vond, was het dagelijkse geloofsleven van de mensen. Ze maken elke dag offers in een vierkant bakje, met rijst, een koekje, bloemen, soms een drankje. Dat zetten ze neer bij een beeld of tempel. Ik heb er zelf ook een mogen maken en neerleggen. Als ik het goed heb heet dat een canang sari. En op dat moment doe je een zegje in je hoofd. Ik ben zelf niet religieus, maar ik vind het prachtig om dit van dichtbij te ervaren en me daarin te verdiepen.

De stranden in Bali zijn ook geweldig. Het water is zo warm dat je er niet eens echt in afkoelt. Bij de boulevard vind je kleine hotels met mooie zwembaden. Als je iets gebruikt of eet, mag je er vaak gratis liggen. Ook hebben we daar op scootertjes rondgereden een geweldige manier om het eiland te verkennen.

Maar deze reis kreeg ook een onverwachte wending. Al op de heenvlucht voelde ik me niet lekker. Ik begreep niet waarom en dacht dat ik gewoon zouttekort had of wat spanning voelde. Maar dat gevoel hield aan. Ik wist dat ik eigenlijk ongesteld had moeten worden, maar het bleef uit. Eerst dacht ik: het zal wel door de warmte komen. Maar ik bleef misselijk en voelde me steeds slechter. En toen kwamen wij achter het volgende: ik was onbedoeld zwanger. Iets wat totaal niet de bedoeling was, en wat een grote impact had. Het drukte zeker een stempel op mijn reis. Het is iets wat me gevormd heeft. Iets wat me nog altijd bijblijft. En ook een reden waarom ik ooit nog eens terug wil naar Bali om het opnieuw te beleven, zonder die zorg op mijn schouders. we hebben geprobeerd ons nog zo veel mogelijk op de reis te richten en deze situatie later thuis op te pakken. Dat is een verhaal waar ik later op terug zal komen.

bali is magisch. Ik kan het iedereen aanraden of je nu met je partner gaat, een vriendin, of alleen. En wie weet… misschien doe ik dat ooit nog eens, gewoon alleen. Spannend, maar ook krachtig. Dit was zonder twijfel een van de mooiste en meest bijzondere reizen die ik ooit heb gemaakt. En eentje die voor altijd in mijn hart zit.

Griekenland… Dat is echt zo’n plek waar ik al járen naartoe wilde. Vooral Zakynthos staat nog steeds hoog op mijn lijstje. Daar ben ik dus nog steeds niet geweest, maar het komt er vast ooit van. Deze keer koos ik voor Kreta een eiland dat me ook al lange tijd aantrok. Griekenland in het algemeen heeft iets magisch: de sfeer, de natuur, de prachtige blauwe wateren… Het is allemaal zó puur en rustgevend.

De vibe die er hangt is moeilijk te beschrijven, maar hij klopt gewoon. Alles voelt er kalm en ontspannen. En dan heb ik het nog niet eens over het eten gehad. Griekse keuken? Heerlijk! Zeker voor iemand zoals ik, die gek is op salades en verse producten. De eenvoud van een Griekse salade, met tomaat, komkommer, feta, ui en een goede scheut olijfolie het is zó simpel, maar ook zó lekker. En dan die olijfbomen overal, de geur, de sfeer… Echt fantastisch.

Dit was alweer mijn zevende reis in relatief korte tijd, maar het voelde opnieuw als een enorme verrijking. Voor mij zijn dit soort momenten pure voeding voor mijn ziel. Ik had zelfs mijn schaakbord meegenomen iets wat mensen vaak totaal niet verwachten bij mij. Maar echt, ik ben verslaafd aan schaken. Zeker als ik in het buitenland ben, vind ik het heerlijk om dat even te doen. 

In Kreta heb ik vooral veel ontspannen. Lekker op het strand gelegen, gezwommen, genoten van de zon. Ik verbleef in een kleinschalig hotelletje, niet te groot, niet te druk precies goed. Het had iets huiselijks en intiems, waardoor ik me meteen op mijn gemak voelde. Het waren dagen waarin ik mezelf weer even

 Wat ik wél spannend vind aan een land als Griekenland, zijn de wegen in de bergen. Die steile hellingen, die haarspeldbochten… Ik zou dat in m’n eentje echt niet snel doen. Het idee dat ik ergens zou rijden waar ik niet durf door te gaan, maakt me onzeker. Dat is wel iets waar ik misschien ooit doorheen moet, maar voor nu voelt het nog wat te uitdagend. Dus alleen reizen in zo’n omgeving blijft nog een stapje verder.

Toch kan ik Griekenland echt iedereen aanraden. En ik weet zeker dat ik er ooit weer terugkom wie weet zelfs wél in m’n eentje. Maar dan op een plek waar ik me comfortabel voel. Want dit land, deze sfeer, deze vrijheid… die smaken absoluut naar meer.

Egypte dus. Het land van de zon, de geschiedenis en het mysterie. Maar ook: felle zon. Niet ideaal, want mijn moeder heeft lupus, een auto-immuunziekte waarbij haar lichaam heftig reageert op zonlicht. Niet alleen tijdens de vakantie, maar soms ook lang daarna. Maar ze besloot toch mee te gaan. We hebben haar goed beschermd met uv-paraplu’s en uv-werende kleding. Alles aangepast. Want dit avontuur wilden we gewoon samen aangaan.

We verbleven in Hurghada, in een prachtig resort. Echt een van de mooiste hotels waar ik ooit ben geweest. Het had iets Balinees, iets sereens. En het was zo’n adult-only-achtig resort, wat betekende dat je in elk geval op sommige plekken even geen kinderen om je heen had. Wij lagen heerlijk rustig bij het zwembad. De kamer was waanzinnig mooi, en het voelde echt als een cadeautje om daar te zijn.

De vlucht ernaartoe ging verrassend goed. We hadden allebei een hele rij voor onszelf, zij rechts, ik links en zaten vijf uur lang met gestrekte benen. Heerlijk. Natuurlijk had ik m’n schaakbord mee, en tijdens de vlucht hebben we gespeeld, gelezen en gewoon genoten van het moment.

Eenmaal aangekomen in Egypte, zag ik het in haar ogen: ze had geen idee dat deze wereld echt bestond. De warmte, het licht, de sfeer. Alles was anders. En het was zó bijzonder om haar dat te zien ervaren. Iemand die altijd zo houdt van geschiedenis en documentaires, stond nu zelf in een decor dat ze tot nu toe alleen van tv kende.

keuze was snel gemaakt. We wilden zíen waarvoor we gekomen waren. En toen zagen we ze in de verte. De piramides. Je gelooft bijna niet dat ze echt zijn. Zo groots, zo indrukwekkend. Ook de Sfinx, wat een magie.

We gingen zelfs naar binnen in een van de piramides. Nou, dat was pittig. Een smalle doorgang, geen ramen, geen airco. Het was er heet en benauwd en je moest gebukt omhoog klimmen. Na tien meter kreeg ik het benauwd. Ik voelde me niet goed. Klaustrofobie, paniek. Ik keerde om. Mijn moeder ging dapper verder, maar ook zij kwam na een kwartier terug. “Toch een beetje té,” zei ze. Maar ik vond het knap van haar. Ze was een stuk verder gegaan dan ik.

Daarna nog naar het Papyrusmuseum, en naar het grote museum waar de kist van Toetanchamon lag. Ik stond gewoon oog in oog met iets wat ik normaal alleen van tv ken. Niet normaal. Wat een ervaring.

’s Avonds vlogen we terug naar Hurghada. En dan zit je daar, in je resort, en denk je: dit hebben wij gewoon gedaan. Twee blonde vrouwen uit Schagen, in Egypte, vliegend naar Caïro, verdwalen in de oudheid, verdwalen in ons eigen lef.

Caïro zelf vond ik overigens heel heftig. De drukte, de chaos, maar vooral de armoede. Kinderen die bedelden, jonge jongens stijf van de drugs. Ze kwamen tot aan onze autoraampjes. Hartverscheurend. Ik vond het echt moeilijk om te zien. En dan te bedenken dat twee dagen later het conflict in Gaza losbarstte. Bizar idee dat we daar zo dichtbij zijn geweest.

Voor mijn 33e verjaardag kreeg ik van mijn toenmalige partner een reiscadeau: een verrassingsreis naar Gambia. Gambia? Dat was nou niet per se een bestemming waarvan ik dacht: ja, dáár wil ik heen. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik moest verwachten. In mijn hoofd was het vooral een arm, droog en onherbergzaam land. Maar precies dát bleek uiteindelijk het begin te zijn van een van de meest leerzame, avontuurlijke en onverwacht mooie reizen van mijn leven.

Vanaf het moment dat we landden, wist ik: dit gaat anders zijn. De luchthaven leek eerder op een open schuurtje dan op een echt vliegveld. Alles ging met de hand. Mannetjes renden rond het vliegtuig, het was chaotisch, stoffig, rommelig en toch had het iets charmants. Alsof je een andere wereld binnenstapte, eentje waarin niets vanzelfsprekend is.

Onze transferbus was overvol, de airco werkte niet, de ramen beslagen. Ik zweette me kapot, en dat in de Gambiaanse novemberzon. Uiteindelijk hebben we maar een taxi genomen. Daar werd m’n koffer op het dak gesmeten alsof het niks woog. Alles ging op gevoel, op goed vertrouwen en natuurlijk voor een prijs, want elke dienst betekent hier ook een beetje inkomen. Logisch ook.

hun schouders zodat je geen natte voeten krijgt wat een service. Onderweg kwamen we vrouwen tegen die met blote voeten oesters vingen in de modder. En daar liep ik dan, met mijn lange blonde haren en zongebruinde huid, door de prut. Alles in mij zei: ik hoor hier misschien niet thuis, maar mijn gevoel zei: ik bén hier. Eén met de natuur, met de eenvoud. Heerlijk.

De markt in Gambia was rauw. Intens. Drukkend heet. Vrouwen met baby’s op hun rug werkten zich kapot, omgeven door tweedehands kleding die wij in Europa wegdoen. Vlees lag op stukken karton in de zon, omringd door vliegen. Voor ons ondenkbaar. Maar voor hen dagelijkse kost. Ik droeg die dag een wit, zomers tweedelig setje. Prachtig, maar niet helemaal passend. Mijn verschijning trok veel aandacht. Gelukkig liep ik met mijn partner én twee gidsen die een soort beschermende cirkel vormden. Toch voelde het niet helemaal veilig. De smalle steegjes, het doolhof aan kraampjes, het gevoel dat niemand ooit zou weten waar je bent als er iets misgaat dat blijft bij.

Toch raakte Gambia me vooral door de mensen. Zoals het kindje met Downsyndroom dat ik op straat tegenkwam. Ik vroeg de chauffeur te stoppen, stapte uit en gaf hem een snoepje. Zijn blijdschap brak mijn hart. Zo puur. Of het gezin van de gids, dat ons begeleidde op meerdere trips. Hij nodigde ons uit bij hem thuis. Ze woonden letterlijk onder een golfplaten dak, met amper muren, een baby, een vrouw en nauwelijks eten. We kochten een enorme baal rijst voor ze genoeg voor maanden. Ze waren zó blij. Alleen blijft het daar niet bij. Tot op de dag van vandaag krijg ik af en toe berichtjes met vragen om hulp. Vooral rond kerst. Het doet pijn, want je wilt helpen, maar je voelt ook: dit is niet duurzaam. En het maakt je machteloos.

Toch was het vooral een reis van verbinding. Zo ontmoette ik in het hotel twee meiden, Lesley en Monique, met wie ik tot op vandaag nog elke dag contact heb.

ik had geen keuze. Ik lag daar. En ondanks de staat van het gebouw en de middelen, waren de mensen ongelofelijk lief en zorgzaam. Dat maakte echt het verschil.

Voordat ik verder vertel over dat ziekenhuisverhaal, wil ik nog even iets anders delen. Want ergens eerder tijdens de reis, bij die boom waar al die reclames aan hingen, zijn we ook naar een klein schooltje geweest. Dat was zó bijzonder. We kwamen daar aan en werden warm ontvangen door de kinderen. We hadden snoepjes meegenomen, schriftjes, pennen kleine dingen voor ons, maar groot voor hen. Ze straalden, echt. We kregen uitleg over hoe het onderwijs daar werkt en hoe men van buitenaf hulp kan bieden. Het raakte me diep. Het zette alles in perspectief. Wat voor ons een paar euro is, kan daar letterlijk verschil maken in een heel leven.

Terug naar het ziekenhuis. Ik kreeg daar een infuus en werd aan alle kanten behandeld. Ze deden echt hun uiterste best om me op te lappen. Maar ja, de terugvlucht kwam dichterbij, en ik wilde hoe dan ook mee. De artsen waren voorzichtig: ze wilden me liever nog niet laten gaan. Maar ik voelde me iets beter, en samen met mijn partner hebben we besloten om het risico te nemen. We moesten een verklaring tekenen waarin stond dat we zelf verantwoordelijk zouden zijn als het mis zou gaan. Dat voelde spannend, maar het was een weloverwogen keuze.

We gingen terug naar het hotel, pakten onze spullen, en besloten om niet met de transferbus te gaan maar met een taxi. Dat leek ons handiger, omdat de bus bij elk hotel stopt, en dan zouden we wel erg vroeg weg moeten. De taxi zou ons rechtstreeks naar het vliegveld brengen, zodat we wat rustiger aan konden doen. Nou… dat liep dus anders dan gepland.

Big Brother.” Ik was sprakeloos. Blij. Overrompeld. Dit was groot. Ik wist even niet waar ik het zoeken moest. Tussen het zweet, de stress en de mislukte vlucht door kwam ineens dit levensveranderende nieuws binnen. En het voelde alsof alles, ondanks de tegenslag, tóch ergens goed voor was geweest.

Die reis had alles. Lachbuien en tranen. Ziekte en herstel. Ontmoetingen met kinderen, apen, spinnen, krokodillen en bijzondere mensen. Spirituele inzichten en menselijke lessen. En het liet me opnieuw zien dat ik hou van eenvoud. Van puurheid. Van situaties waarin niets vanzelfsprekend is, maar alles betekenis krijgt.

Het was misschien niet de meest ontspannen reis, maar wel een van de meest leerzame. En ook zeker een van de bijzonderste. Wat begon als een verrassingscadeau voor mijn verjaardag, eindigde als een avontuur dat ik voor geen goud had willen missen.

We verbleven in een prachtig hotel adult only, wat voor mij echt een pluspunt is. Geen schreeuwende kinderen om je heen, gewoon rust. Het hotel was supernetjes, met een heerlijk zwembad, een eigen keukentje op de kamer (wat ik ideaal vind, want dan ben je niet afhankelijk van wat het hotel biedt voor ontbijt) en fijne sfeer. Alles voelde kloppend. De temperatuur was top warm, zomers, echt Grieks.

We besloten het eiland te gaan verkennen. Dat hoort voor mij echt bij vakantie: op ontdekkingstocht gaan. Met de auto reden we de bergen in. En eerlijk is eerlijk, dat vond ik best spannend. De wegen werden steeds smaller, soms onverhard, en de afgronden steeds dieper. Er waren momenten dat je niet meer kon keren je zat gewoon vast op die route. Eén verkeerde beweging en je ligt beneden. Ik vond het enger dan vliegen, en dat zegt wat. Maar het was het waard. De uitzichten waren adembenemend, en het gaf ook weer zo’n gevoel van avontuur. Toch besloten we uiteindelijk niet helemaal de berg te beklimmen ik had simpelweg geen geschikte schoenen bij me. En als ik heel eerlijk ben: ik vond het ook een beetje te spannend.

We bezochten grotten waar je omheen kon zwemmen. Dat was echt magisch. Het water was kraakhelder, zo blauw dat je het bijna niet geloofde. Op een bepaald moment zaten we daar samen, midden in het water, op een rots, in volledige rust. Alleen wij twee, de echo van het water dat tegen de wanden klotste, en verder niets. Dat soort momenten vergeet je nooit meer. Spannend? Zeker. Maar ook zó mooi.

We bezochten verschillende strandjes, elk met hun eigen charme. Maar wat Samos écht uniek maakt, is de boulevard. Die is niet groot, maar o zo sfeervol. Allerlei kleine tentjes, restaurants, barretjes waar je heerlijk kunt eten of

Na Gambia en Samos had ik eigenlijk niet meteen verwacht dat mijn volgende reis zo’n bijzonder en intens proces zou worden. Het plan was simpel: een vakantie samen met mijn partner, even weg, even opladen. Maar door omstandigheden liep het anders, en maakte ik een keuze die ik nog nooit eerder had gemaakt ik besloot in m’n eentje te gaan.

Voor het eerst alleen in een vliegtuig stappen… dat leek me altijd iets wat anderen deden. Avontuurlijke types, zelfstandige vrouwen, mensen die alles al eens hadden meegemaakt. Maar nu was ik zélf die persoon. En eerlijk? Ik vond het doodeng. De avond ervoor lag ik in bed met knikkende knieën. Mijn hoofd draaide overuren. "Ga ik dit echt doen? Morgen, alleen, dat vliegtuig in?"

Ik deed het. En zodra ik op Schiphol stond, voelde elke minuut als een uur. Toch was er ook iets in mij dat wist: dit is precies wat ik nu moet doen. Niet weglopen voor de angst, maar erdoorheen. Ik herinner me het moment van boarden nog glashelder. Mijn benen trilden, mijn hart bonkte in mijn borst. Maar ik stapte in. En vanaf dat moment was er geen weg meer terug letterlijk en figuurlijk. Ik zat alleen. Geen partner, geen hand om vast te houden. Niemand naast me, behalve mijn eigen spanning en een stoeltje vol onbekenden. En toen begon het vliegtuig te rollen. Tranen prikten in mijn ogen. Niet van verdriet, maar van spanning, overweldiging, kwetsbaarheid. Mensen keken. Ik voelde me even ontzettend klein.

Maar wat er toen gebeurde, was zo mooi: ik deelde met de stewardessen dat ik voor het eerst alleen vloog en dat ik het ontzettend spannend vond. En ze waren zó lief. Rustig, begripvol, geruststellend. Ook andere reizigers gaven me een knikje of een vriendelijke blik. En dat gaf me kracht. Ik voelde me gezien. Niet als 

het lekkere eten, van de stilte in mijn hoofd. Tot het moment kwam dat alles veranderde.

Ik liep naar de Starbucks voor een koffie, keek naar buiten, en zag iemand aankomen. Een bekende koffer. Een mannetje van het resort met iemand achter zich aan. Mijn hart sloeg een slag over. Want wie kwam daar de hoek om? Mijn partner. Hij was alsnog gekomen. Met diezelfde koffer die ik hem nog niet zo lang

geleden had gegeven. Verrassing compleet. Tranen, knuffels, blijdschap. En vanaf dat moment waren we weer samen.

De rest van de vakantie brachten we met z’n tweeën door. We hebben gelachen, gepraat, geluierd. Maar het was ook niet altijd makkelijk. Onze relatie stond onder druk. Er zat veel onder de oppervlakte oud zeer, verwachtingen, onuitgesproken spanningen. En die kwamen, zoals dat vaak gaat op vakantie, ook naar boven. Toch wisten we er samen doorheen te bewegen.

We maakten een uitstapje naar de stad. Dat liep uit op een vervelende situatie met een winkeleigenaar. In Turkije draait veel om afdingen, onderhandelen. En dat liep bij ons even uit de hand. Het werd een conflict, en dat voelde onveilig. Een herinnering die me eraan deed denken dat, hoe mooi een land ook kan zijn, niet elke plek jouw plek hoeft te zijn.

Turkije heeft veel te bieden, maar ik voelde me er niet helemaal thuis. Misschien miste ik iets avontuurlijks. Of iets spiritueels. Misschien juist de eenvoud. Ik weet het niet precies. Maar ik voelde dat ik ergens niet volledig kon landen. En dat is oké. Want het leerde me opnieuw iets over mezelf.

We zijn uiteindelijk samen teruggevlogen. Dat was nog even spannend, want door de aparte boekingen was het de vraag of we op dezelfde vlucht konden. Gelukkig lukte dat. En we gingen samen weer naar huis een ervaring rijker, een verhaal wijzer.

Deze reis was geen vakantie in de klassieke zin. Het was een innerlijke reis. Van angst naar moed. Van alleen naar samen. Van overleven naar beleven. En dat is misschien wel het mooiste souvenir dat je kunt meenemen.

voorbereidingen, de check-ups tot de begeleiding alles verliep soepel. En toen begon het wachten.

Jack werd opgehaald voor de operatie. Terwijl hij weg was, probeerde ik mezelf bezig te houden. Werken, lezen, schrijven. Maar mijn gedachten waren bij hem. Toen hij terugkwam op de kamer, bleek al snel hoe zwaar hij het had. Hij rilde, was bleek en duidelijk van slag. Mijn hart brak een beetje bij het zien van zijn kwetsbaarheid. Dus ik deed wat ik kon: zorgen, dekens pakken, drinken geven, rust brengen. Ik voelde me nodig. En dat was precies waarom ik was meegekomen.

Die nacht sliepen we in het ziekenhuis. Ik op een klapbedje, hij in zijn bed. En eigenlijk sliep ik best. Misschien omdat ik wist dat hij in goede handen was. De volgende dag keerden we terug naar het hotel. Dat voelde ineens als een soort herstelkliniek. Overal mensen in verband. Gezichten verstopt onder pleisters, hoofden ingewikkeld, buiken beschermd. Nieuwe neuzen, nieuwe borsten, misschien zelfs nieuwe knieën. Iedereen had iets laten ‘doen’. Het was bijna surrealistisch.

Ons appartement was ruim en fijn. We hadden het goed, ook al was de reden van ons verblijf niet bepaald feestelijk. Jack knapte beetje bij beetje op. Langzaam maar zeker kreeg hij zijn kracht terug. We gingen nog op controle, ergens anders in de stad. Alles bleek in orde. En op een rustige dag besloten we een klein rondje in de buurt te lopen. Istanbul bleef aan me trekken de kleuren, de geuren, de geluiden. Maar het tempo lag laag. Alles was anders.

Toen kwam het moment dat de reis ineens een ander hoofdstuk kreeg. Een mail. Een bericht. Slecht nieuws. Door de nieuwe ZZP-wet verloor ik mijn opdracht. Mijn werk. Mijn veilige plek. Niet per se het werk zelf al vond ik dat ook

Thailand… Alleen al de naam gaf me vlinders in mijn buik. Deze bestemming stond al zó lang op mijn verlanglijstje. Toch bleef ik er lange tijd vaag over. Niet per se over de reis zelf, maar over met wie ik deze maakte. Er zat een verhaal achter, eentje die ik eerst voor mezelf wilde houden. Omdat ik toen in een fase zat waarin ik samen met mijn ex-partner aan het onderzoeken was: wat zijn wij nu nog? Wat voelen we nog? Wat willen we? We misten elkaar. Deze reis zou ‘onze’ reis worden.

Door mijn zichtbaarheid op sociale media vond ik het lastig om daar direct open over te zijn. Hij heeft niet voor die bekendheid gekozen, ik wel. En dus koos ik ervoor om ons even af te schermen. Geen stories over ons, geen labels, gewoon even wij. Ruimte, rust, voelen. En nu, nu ik deze reis echt wil vertellen, hoort ook dat stukje er helemaal bij.

Het werd een bijzondere trip. Niet alleen omdat we samen waren, maar ook omdat we kozen voor een manier van reizen die voor ons allebei nieuw was: backpacken. Ik had dat nog nooit gedaan. Hij ook niet. Dus dat betekende: alles op je rug, beperkt in wat je meeneemt, en constant onderweg. Spannend, vooral voor mij. Want ja, ik wil graag veel mee en ik heb een rug die me niet altijd dankbaar is, sinds mijn hernia-operatie.

Gelukkig kreeg ik van mijn volgers superveel tips. Ik kocht packing cubes (goddelijk uitvinding), een rugzak die ook zijwaarts open kan – ideaal als je niet steeds je hele tas overhoop wil halen en ik deed m’n best om zo licht mogelijk in te pakken. Op naar het avontuur.

De vlucht was minder lang dan naar Bali, maar alsnog pittig: zo’n 16 uur in totaal. Overstappen in Istanbul, en dat verliep allemaal soepel. Sterker nog: ik vind vliegen inmiddels eigenlijk best leuk. Die magie van vertrekken uit het

Wat me het meest bijbleef? Het eten. En vooral… het insecten eten. Ja, écht. Ik weet dat het voor ons heel gek voelt, maar voor mij hoorde dit bij de reis. Bij mijn eigen zoektocht naar wat ik durf, wat ik wil proberen, wie ik ben als ik loslaat wat ‘normaal’ is. Dus ja, daar stond ik. Voor een kraampje met schorpioenen, krekels, maden, springhanen en zelfs spinnen. Ik hield het bescheiden: een paar maden, en een soort grote sprinkhaan.

Smaak? Eerlijk? Het smaakte naar niks. Hard, zilt, knapperig, dat wel. Maar spannend? Nee. Ik vond het vooral grappig dat ik het gedaan had. Zo’n ‘check’ momentje.

Even later proefden we ook nog durian die stinkvrucht die je nergens binnen mag eten. Nou… ik snap waarom. Het rook én smaakte naar rottende ui. Geen succes.

Toen terug naar Khao San Road, waar we die avond heerlijk aten. Voor mij: rode curry, mijn all time favorite. Pittig, kokosachtig, en die groene erwten erin maken het af. Ik zou het elke dag kunnen eten. En die rijst erbij maakt het helemaal compleet. Simpel. Smaakvol. Perfect.

En zo begonnen we aan ons Thaise avontuur met jetlag in onze benen, rode pepers op onze tong en vrijheid in ons hart.

In Kanchanaburi sliepen we in een prachtig hotel midden in de natuur, omringd door bergen en water. Het voelde echt als een droomplek, helemaal in de bossen. Het eten daar was elke dag weer een feestje, vooral de gebakken rijst met curry zo ontzettend lekker dat ik er wel had willen blijven wonen.

We hebben bijna elke dag een massage genomen, misschien één of twee dagen overgeslagen omdat we te laat thuis waren. Voor Nederlandse begrippen is het onvoorstelbaar goedkoop: in totaal betaalden we zo’n 300 euro per persoon voor massages gedurende de hele reis. Ter vergelijking, in Nederland kost een uur massage vaak al 50 tot 80 euro, terwijl je hier zo’n behandeling voor vijf euro krijgt.

We bezochten ook de bekende brug waar vroeger veel mensen bij de bouw zijn omgekomen. Die brug staat er nog steeds en wordt druk bezocht door toeristen. Het was bijzonder om eroverheen te lopen, vooral rond zonsondergang, met de rust, de natuur en de prachtige lucht eromheen.

De dag daarna gingen we naar de Erawan watervallen, die uit zeven etages bestaan. Dit vond ik een van de leukste activiteiten van de reis. Je mag hier klimmen en tussendoor zwemmen in helder blauw, warm water. Ik droeg mijn waterschoentjes de hele tijd, wat ideaal was. Al vond ik het wel spannend, want ik heb wat angst voor stromend water (dat verhaal komt later nog). Gelukkig was ik niet alleen, ik had begeleiding bij me. Sommige watervallen vereisten een reddingsvest, niet omdat wij dat nodig vonden, maar omdat het verplicht was. De laatste twee etages waren behoorlijk zwaar, maar ik wilde het hele traject afmaken. Het uitzicht en de rust bij de laatste waterval zijn echt de moeite waard. Je kunt zelfs onder een grot door zwemmen een magische ervaring die je gewoon moet meemaken. Natuurlijk maakten we heel veel foto’s om die

We zijn ook naar een tempel geweest waar een boeddha in een boom is verwikkeld. Dat is een heel apart gezicht, want het is een stenen boeddha die helemaal vastzit in de takken van de boom. Volgens de verhalen hebben mensen geprobeerd deze boeddha te stelen, maar dat is niet gelukt. Het was echt grappig en bijzonder om te zien, en natuurlijk hebben we er weer foto’s van gemaakt.

Later zijn we over een plaatselijke markt gelopen, en dat was echt een belevenis. Je ziet zoveel verschillende dingen, vooral qua eten. Wat in Nederland vaak een godsvermogen kost, krijg je daar voor een dubbeltje, en het is nog lekkerder ook. Bijvoorbeeld kokosroom in een soort wrap met geraspte mango erop, dat was echt hemels. Kleine hapjes, gamba’s en verse vis; ik durfde het allemaal prima te eten. Wat ik wel weigerde, was krokodillenvlees. Daar zag ik ook krokodillenhoofden liggen, dat vond ik toch echt te ver gaan. Daar heb ik heel netjes voor bedankt.

’s Avonds gingen we met de nachttrein naar Chiang Mai, en dat was een bijzondere ervaring. De trein was erg oud en krakkemikkig, klein en krap, en je ziet allemaal bezwete mensen met zware rugzakken instappen. Ik had wel bedden gereserveerd naast de uitgang, zodat we er snel uit konden, en er waren een douche en toilet, maar schoon was het niet echt. Toch vond ik het avontuur juist heel leuk, die aparte sfeer.

We zijn ook naar een waterval geweest, de zogenaamde ‘stikkie waterval’, en dat hebben we met de scooter gedaan. Ik zat achterop, omdat ik zelf rijden nog spannend vond, maar zo kon ik wel alles zien. De waterval beklimmen was een leuke uitdaging; de stenen waren kleverig, waardoor je niet uitgleed, behalve als je op mos stond. Met blote voeten en natte kleding klom je de waterval op. Het was druk, maar echt een superervaring.

We sliepen bijna elke nacht op een andere plek, wat ik prettig vond omdat je zo meer van het land ziet. Natuurlijk is één vaste plek ook fijn, maar ik vind het leuker om te ontdekken. Naast het ontdekken van tempels en markten hebben we ook een cooking class gedaan. Dat was heel leuk, want je gaat eerst naar een markt om kennis te maken met de ingrediënten die ze gebruiken. Daarna ga je naar een locatie waar je gaat koken met andere toeristen uit verschillende landen.

Je krijgt een rondleiding door de kruidentuin waar ze hun eigen basilicum, pepers en andere kruiden verbouwen. Je mag ruiken, proeven, en ze testen hoe pittig je eten kan zijn. Wij houden van pittig eten, dus dat was een uitdaging. Daarna moest je zelf een lumpia maken, en ik maakte natuurlijk een grote, want ik hou van lumpia’s. Verder maakten we gebakken rijst en tom kha soep, en alles smaakte heerlijk. We maakten zelfs onze eigen kruidenpasta.

Al met al was het een ontzettend rijke ervaring, vol indrukken, smaken en ontmoetingen die ik niet snel zal vergeten.

beroemde Witte Tempel en Blauwe Tempel wilden bezoeken. Ons hotel had een mooi zwembad, maar helaas hadden we er maar één nacht, dus daar maakten we geen gebruik van. We wilden onze tijd liever maximaal benutten, want daarna gingen we door naar de eilanden.

De Witte Tempel is echt prachtig, alsof je in een sprookjesboek bent gestapt. Elk hoekje is perfect afgewerkt en het is bijna niet te bevatten dat zoiets moois gewoon echt bestaat. Ik probeerde nog op de foto te gaan met twee monniken, maar zij weken steeds een stapje terug. Mijn partner legde uit dat je monniken niet aanraakt en op afstand blijft, dus uiteindelijk lukte het wel om een foto te maken al was het meer grappig dan perfect.

Ik ben ook wat meer te weten gekomen over de betekenis van monniken in Thailand, hun geloof en wat ze betekenen voor het land. Bij de Witte Tempel maakten we heel veel mooie foto’s. Daarna gingen we een grot in waar ze ook allerlei prachtige details hadden aangebracht.

We bezochten ook een park dat weer leek op die droomvlucht-achtige plek, waar je perfect Instagram-waardige foto’s kon maken. Vervolgens gingen we naar de Blauwe Tempel, en wow… dat was echt indrukwekkend. Zo blauw en goud, zo groot en prachtig, met enorme boeddhabeelden die je bijna niet kunt bevatten. Het is iets wat je meestal alleen van internet kent, maar in het echt is het nog veel indrukwekkender.

Maar natuurlijk moesten we weer verder, dus vanuit Chiang Rai vlogen we terug naar Bangkok. Van daaruit namen we een taxi, een luxe taxi, want het zou een lange rit worden naar Koh Chang, het eerste eiland dat we gingen bezoeken.

Op Koh Chang hebben we echt heel leuke dingen gedaan en mooie plekken gezien. Natuurlijk hadden we ook weer een scootertje gehuurd, zodat we makkelijk van A naar B konden rijden. We hebben meerdere hotelletjes uitgeprobeerd. Ook hebben we een kickbokstraining bijgewoond, ik zelf heb niet meegedaan omdat ik die dagen last had van mijn rug. Rugpatiënt blijven betekent soms even gas terugnemen, maar ik probeer altijd zo veel mogelijk mee te doen.

Wat ik zo fijn vond aan Koh Chang zijn de prachtige stranden. Ik heb heerlijk in een hangmat gelegen en gewoon helemaal niks gedaan. ’s Avonds hielden we een barbecue bij Tommy en zijn we nog zijn bar ingedoken. Het grappige was dat ik daar mijn make-upspullen – Chanel, MAC en al die dure merken op een heel primitief toiletje onder een simpele spiegel zag staan. Het contrast was zó groot, dat vond ik echt grappig en heel typerend voor het eiland.

We zijn ook verder de eilanden afgegaan om te snorkelen. De natuur is daar gewoon adembenemend mooi. Vanuit Koh Chang maakten we ook een kajaktripje. Het was maar kort, maar superleuk. We dreven zelfs even op de Wilde Zee, maar werden snel teruggefloten omdat het te gevaarlijk werd. Stiekem vond ik dat ook wel fijn, want het was best spannend. Daarna gingen we naar een privé-eilandje, dat je alleen met de kajak kon bereiken, en daar hebben we heerlijk gezeten.

Ook zagen we het beroemde Ghost Ship van Koh Chang, al was dat niet helemaal zoals verwacht: vlak voordat wij erheen wilden, was het schip in vlammen opgegaan.